Το τέλος των προσδοκιών

Φοβάμαι ότι το διακριτό –και τραγικό συγχρόνως– γνώρισμα της εποχής μας είναι το «τέλος των προσδοκιών», που είναι πιο ρεαλιστικό από το… υποθετικό «τέλος της Ιστορίας», άρα πολύ χειρότερο. Νομίζω ότι η διάλυση του «ανατολικού μπλοκ», το ’89-’90, που οι επιπτώσεις της προβάλλονται και καθορίζουν εξελίξεις μέχρι σήμερα και άγνωστο έως πότε, επέφερε και το «τέλος των προσδοκιών», άγνωστο έως πότε.

Διάβαζα κάπου –σε κατασκοπικό μυθιστόρημα του Τζον Λε Καρέ– ότι αυτός (κάποιος) «πίστη είχε, εμπιστοσύνη δεν είχε πια σε κανέναν». Ετσι, μέσα από διαρκή «κρίση εμπιστοσύνης», η πολιτική, απαξιούμενη συνεχώς, πέρασε σε χέρια τραπεζιτών, κεφαλαιούχων, οικονομολόγων, εν γένει «τεχνοκρατών» και ad hoc (επί τούτου) «διπλωματών»∙ ανθρώπων της εξουσίας, που αναλαμβάνουν «διπλωματικές» αποστολές σε εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη. Είναι τα μύρια κακά που έπονται, ενός γενομένου: του τέλους των προσδοκιών…

του Πέτρου Μανταίου